அமெரிக்காவில் 12-ம் வகுப்பு முடிந்ததும் கான்வகேஷன் நடக்கும். அந்த நிகழ்ச்சியின்போதுதான் பட்டம் அளித்து சிறப்பிப்பார்கள். அந்த விழாவிற்கு நடை, உடை, பாவனைகள் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு ஒரு மாதகாலம் பயிற்சி அளிப்பார்கள். உடை உடல் முழுவதையும் கவர் செய்திருக்க வேண்டும். உடலின் மேல்பகுதியில் முன்போ, பின்போ தெரியும்படி இருக்கக் கூடாது. வெள்ளை நிறத்தில் இருக்க வேண்டும். காலில் எந்தவிதமான காலணி அணிந்திருக்க வேண்டும், எப்படி சபைக்கு நடந்து வரவேண்டும். என்றெல்லாம் பயிற்சி கொடுப்பார்கள். சென்ற வருடம் அமெரிக்காவில் செயிண்ட் லூயிஸ் என்ற பகுதியில் உள்ள பிரபலமான பெண்கள் கிருஸ்துவ பள்ளியில் நடைபெற்ற கான்வகேஷனில் கலந்துகொள்ள வாய்ப்பு கிடைத்தது. என்ன ஒரு நேர்த்தி அந்த விழாவில்… விழாவில் கலந்துகொள்ளும் பெற்றோர் மற்றும் உறவினர்கள், நண்பர்களுக்கும் உடை கட்டுப்பாடு உண்டு. அவர்களும் என்ன உடை அணிந்துவர வேண்டும் என்று சொல்லி விடுகிறார்கள். ஒரு மாணவிக்கு எத்தனை நபர்கள் பார்வையாளராக (Guest) வர இருக்கிறார்கள் என்ற விவரத்தையும் முன்பே சொல்லிவிட வேண்டும். அவர்களுக்கு இருக்கைகளை அவரவர்கள் பெயருடனேயே முன் ஏற்பாடு செய்துவிடுவார்கள்.
பட்டமளிப்பு விழாவில் கலந்துகொண்ட மாணவிகள் அனைவரும் 17 வயது நிரம்பியவர்கள். 12-ஆம் வகுப்பு முடித்து கல்லூரிக்குச் செல்லக் காத்திருப்பவர்கள். இன்னிசைத் தவழ விழா இனிதே ஆரம்பித்து. ஒவ்வொரு மாணவியாக நம்மூர் கிருஸ்துவ திருமணங்களில் மணப்பெண் நடந்து வருவதைப் போல மெதுவாக அதே சமயம் கம்பீரமாக நடந்துச் சென்று மேடையில் அவர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட இருக்கையில் அமர்கிறார்கள். ஒவ்வொருவரும் காலில் அணிந்திருக்கும் செருப்பு மட்டுமே தெரியும் வகையில் முழுநீள வெள்ளை உடை. வெள்ளை நிற செருப்பு. கைகளில் பூங்கொத்து. முகத்தில் பெருமித சிரிப்பு என அசத்தலான கம்பீரமான ஏற்பாடு. பார்ப்பதற்கே பூரிப்பாக இருந்தது. அமெரிக்கர்கள் தங்கள் நாகரிகத்தை அற்புதமாக வெளிப்படுத்தி இருந்தார்கள்.
ஒவ்வொரு மாணவியாக வர, சட்டென ஒரு மாணவி சபையினரின் முழு கவனத்தையும் ஈர்த்தாள். ஆம். வெள்ளை நிறத்தில் அதே வெள்ளை நிற கற்கள் வைத்த புடவை. அதே பேட்டனில் பிளவுஸ். நெற்றியில் நெற்றிச் சுட்டி. காதிலும், கழுத்திலும், கையிலும் வெள்ளைநிற ஆபரணங்கள். கைகளில் சிவப்பு நிற பூங்கொத்து. நம் பாரத மாதாவே நேரில் வந்ததைப்போல ஜொலித்தாள். கம்பீரமாக நடந்து சென்று மேடையில் அமர்ந்ததைப் பார்ப்பதற்கு நம் இந்திரா காந்தி அவர்களே கம்பிரமாக நடந்து வருவதைப் போல இருந்தது.
நிகழ்ச்சி முழுவதும் அந்தப் பெண் அதே கம்பீரத்தோடு, முகத்தில் அடக்கமான புன்னகையோடு தன்னம்பிக்கையோடு காட்சி அளித்தாள். நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் நிறைய அமெரிக்கர்கள் அந்தப் பெண்ணை அவளுடைய அனுமதியோடு புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டார்கள். ‘ஐ லவ் யுவர் டிரஸ்’, ‘ஐ லவ் யுர் காஸ்ட்யூம்’, ‘ஐ லவ் இந்தியன் கல்சர்’ என்றெல்லாம் கூறிப் புகழ்ந்தார்கள். புகழ்ந்தவர்கள் எல்லாம் இந்தியர்கள் அல்ல. அனைவரும் அமெரிக்கர்கள் என்பதுதான் ஹைலைட்.
என் சகோதரியின் பெண்தான் அவள். அவளைப் பெருமையாகப் பார்த்துப் பூரித்துக்கொண்டிருந்த எங்களையும் சேர்த்துப் புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டார்கள். ‘வி லவ் யுவர் ஃபேமிலி’ என்ற புகழாரம் வேறு. அயல்நாட்டினரும் வியக்கும் நம் கலாச்சாரம்தான் நம் அடையாளம்.
அனைத்து அமெரிக்கர்களுக்கு இடையில் அந்தப் பெண்ணின் வீர நடையையும், வெற்றிப் புன்னகையையும், தன்னம்பிக்கையுடன் இந்தியக் கலாச்சாரத்தை வெளிப்படுத்திய மேன்மையை நாம் போற்றியே ஆக வேண்டும்.
அமெரிக்கா சென்றால் அங்கு பெண்கள் மினிடிரஸ்தான் போடுவார்கள். ஆண்களோடு டேட்டிங் செய்வார்கள். இரவு நேர பார்ட்டிகள் இருக்கும். இப்படியெல்லாம் நாமாகவே கற்பனை செய்துகொண்டு உடை மாற்றம், பழக்க வழக்க மாற்றம் என மாற வேண்டிய அவசியமே இல்லை. அமெரிக்காவில் நாம் நாமாக இருப்பதற்கு எந்த தடையும் இல்லை என்பதற்கு நம் இந்திய மாணவி புடவை அணிந்து நம் கலாச்சாரத்தை கம்பீரமாக அமெரிக்காவிற்கு எடுத்துக் காட்டியதே ஒரு சாட்சி. மேலும் அந்தப் பள்ளி ஆசிரியர்கள் எங்களிடம் பேசியதுதான் ஆச்சர்யத்தின் உச்சகட்டம். ‘வெள்ளை உடை என்பது இந்தியர்களைப் பொருத்த வரை கணவனை இழந்தவர்கள் அணியும் கலர். எனவே புடவை கட்ட விரும்பும் இந்திய மாணவிகளுக்கு மட்டும் மெல்லிய சந்தனக் கலரை தேர்ந்தெடுக்கலாம் என பள்ளி நிர்வாகத்திடம் பேசி வருகிறோம்’. நம் கலாச்சாரத்தை நாம் மறந்தாலும் அமெரிக்கர்கள் நமக்காக பேசும்போது புல்லரிக்கிறது.
மேலும் அங்கு நம்மை யாருமே எதற்காகவும் வற்புறுத்துவது இல்லை. குட்டை ஸ்கர்ட் அணிய உங்களுக்கு விருப்பமா… அணியுங்கள். குடிப்பதற்கும், புகைப்பதற்கும் உங்களுக்கு விருப்பமா… அதையும் செய்யுங்கள். ஆனால் புகைப்பதற்கான இடத்துக்குச் சென்று புகையுங்கள். பார்ட்டியில் குடித்துவிட்டு காரில் சென்றால், பார்ட்டி நடத்தியவர்களுக்கு அபராதம். மது அருந்த விருப்பமா… அருந்துங்கள்… ஆனால் குடித்துவிட்டு வண்டி ஓட்டாதீர்கள். ஓட்டினால் வாழ்நாள் முழுவதும் லைசன்ஸ் பறிக்கப்படும்.
நம்மை யாருமே அங்கு எதற்கும் வற்புறுத்துவதில்லை. ஒரு முறை இந்தியக் கல்விக்கும், அமெரிக்கக் கல்விக்குமான ஒப்பீடு குறித்த ஆவணப்படம் தயாரிக்க அமெரிக்காவில் இயங்கிவரும் மிசவுரி பல்கலைக்கழகம் மற்றும் வாஷிங்டன் பல்கலைக்கழகம் போன்றவற்றில் ஷூட்டிங் எடுத்தேன். அப்போது மிசவுரி பல்கலைக்கழக சி.ஈ.ஓ ரிசப்ஷனுக்கு வந்து என்னை மிகுந்த மரியாதையுடன் கைகள் கூப்பி வணங்கி அவர் அறைக்கு அழைத்துச் சென்று பேசினார். இறுதியில் குரூப் போட்டோ எடுத்துக்கொண்டபோதுகூட வெகு நாகரிகமாக போதிய இடைவெளி விட்டு நின்று மரியாதை கொடுத்தார். நான் இந்தியாவில் இருந்து வந்திருப்பதால் கைகூப்பி வணங்கி மரியாதை தெரிவித்ததையும், புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டபோது அவர் காட்டிய நாகரிக்கத்தையும் என்னால் மறக்கவே முடியாது.
நாம்தான் ஏதேதோ தவறான கற்பனையான புரிதல்களால் நம் அடையாளங்களை துறந்துவிடத் துடிக்கிறோம். அதற்கும் நாம்தான் காரணமேதவிர, மற்றவர்களை கைகாட்டிக் காரணங்கள் சொல்லக் கூடாது.
அன்புடன்
காம்கேர் கே. புவனேஸ்வரி
அக்டோபர் 11, 2018
